To derby drużyn, które mogą być niezwykle zadowolone ze swojego losu w sobotę, buty piłkarskie męskie kiedy Sunderland podejmie Arsenal na Stadium of Light. Po 10 kolejkach obaj znajdują się w sytuacji, o jakiej nawet nie marzyli, zanim piłka została kopnięta, i wiedzą, że zwycięstwo w tym meczu może ich idealnie przygotować na decydujący moment sezonu w nadchodzących miesiącach.

Dla Arsenalu powodem do optymizmu nie jest tyle pozycja w tabeli – ich szanse na tytuł mistrzowskie były dawno ugruntowane – co stan boiska za nimi. Poobijana i poobijana kontuzjami w ataku, drużyna Mikela Artety wciąż ma sześć punktów przewagi nad drugim miejscem. Wygrana w sobotę powiększy przewagę nad co najmniej jednym z rywali w walce o tytuł, gdyż Manchester City podejmie Liverpool następnego dnia.

Nie ma potrzeby szczegółowego wyjaśniania, dlaczego początek Sunderlandu był tak znakomity. Zajmują czwarte miejsce. Dla większości drużyn, które awansowały, zajęcie 14. miejsca byłoby triumfem na tym etapie sezonu, tym bardziej, że – podobnie jak Regis Le Bris – wyprzedzili nieco harmonogram, uciekając z Championship. Sunderland sprytnie rekrutował po awansie, budując doświadczenie w defensywie, ale większość, w tym ten felieton, podejrzewała, że ​​to jedynie zapewni im zwycięstwo.

Teraz? Cóż, będą musieli znieść lanie w stylu Michaela Spinksa, żeby położyć się na deski. Nawet to może nie wystarczyć. Zobaczmy, co musiałoby się wydarzyć w ciągu kolejnych 28 meczów, żeby Sunderland spadł z ligi, a Arsenal, dlaczego nie, żeby utrzymał się na szczycie.

W 10 meczach Premier League w tym sezonie Arsenal zgromadził 25 punktów, co dało mu znaczną przewagę nad grupą pościgową. Teraz chwyciłem za zegarek Casio (dostępne są również inne marki) i po szczegółowym zbadaniu mogę potwierdzić, że liderzy ligi zdobywają obecnie średnio dwa i pół punktu na mecz. W całym sezonie Arsenal miałby 95 punktów, co było wynikiem zaledwie pięciokrotnym w historii Premier League. Cztery z nich miały miejsce między 2017 a 2020 rokiem, kiedy to Jurgen Klopp i Pep Guardiola toczyli zacięte boje o tytuł mistrza.

Od tego czasu liczba punktów wymagana do zdobycia tytułu mistrza Premier League znacznie spadła. W zeszłym sezonie Liverpool zdobył tytuł, zdobywając zaledwie 84 punkty; tylko dwa razy w tym stuleciu liga wygrała z mniejszym dorobkiem: Manchester United w sezonie 2002/03 (83) i Leicester City w sezonie 2015/16, w którym doszło do wycieku gazu. Arsenal uważałby, że ma duże szanse na zdobycie tytułu, gdyby udało mu się osiągnąć średnią z ostatnich pięciu lat dla pierwszego miejsca. Zaokrąglając do najbliższej liczby całkowitej, wynosi ona 89. To dało im drugie miejsce w sezonie 2023-24 i byłoby o jedno mniej niż klubowy rekord ustanowiony przez Niepokonanych.

Oczywiście Arteta jako pierwszy będzie twierdził, Nike Mercurial Vapor SG że to maraton, a nie sprint. Zapytany w piątek, czy tylko Arsenal może powstrzymać Arsenal przed wygraniem ligi, był jednoznaczny. „Każdy zespół ma potencjał i jestem pewien, że również wiarę, że może to zrobić. Jesteśmy tego w pełni świadomi. Znamy swoje mocne strony, wiemy, co musimy poprawić i po prostu się na tym skupiamy”.

Musiałby jednak przyznać, że Arsenal wydostał się z pułapek z imponującą szybkością. Jeśli tak dalej pójdzie, może nie uda się ich dogonić.

Załóżmy, że Arsenal utrzyma tempo 95 punktów. Dogonienie ich wymagałoby cudu ze strony Manchesteru City, a w jeszcze większym stopniu Liverpoolu. Od tego momentu Misja 95 wymagałaby od City tempa 2,71 punktu na mecz, co w całym sezonie daje 103 punkty.

Innymi słowy, weźmy najskuteczniejszą maszynę do generowania punktów w historii angielskiej piłki nożnej – setników Guardioli z sezonu 2017/18 – i znajdźmy gdzieś kolejne zwycięstwo. Aby zdobyć 76 punktów w 28 meczach, City mogłoby ujść na sucho z dwiema porażkami, jeśli wygra 25 z pozostałych. Wygranie zaledwie 24 wystarczy, by pozostać niepokonanym. Dla Liverpoolu? To będzie 25 zwycięstw, dwa remisy i jedna porażka, nie mówiąc już o różnicy bramek, którą musieliby pokonać.

Dajmy więc szansę grupie pościgowej. Załóżmy, że Arsenal spadnie do poziomu przeciętnego zdobywcy tytułu w latach 2020 i zdobędzie 89 punktów. Nie potrzeba dużego spadku formy, żeby to się stało. Jest całkowicie przewidywalne, że kontuzje Gabriela Magalhaesa, Bukayo Saki i/lub kilku innych mogą sprawić, że drużyna będzie zdobywać 87 punktów w sezonie. Co wtedy? Cóż, zarówno City, jak i Liverpool musiałyby gromadzić punkty przez resztę sezonu, tak jak Arsenal, który obecnie zdobywa 2,5 punktu na mecz.

I tu jest sedno sprawy. Żadna z tych drużyn nie wygląda na to, by miała zacząć grać tak dobrze, jak liderzy ligi. Zarówno City, jak i Liverpool są daleko w tyle za najlepszym w lidze oczekiwanym stosunkiem bramek bez rzutów karnych (npxGD) Kanonierów, wynoszącym 10,22, który w przeliczeniu na mecz plasuje się na równi z drużynami, które zdobyły mistrzostwo w sezonach 2020-21 i 2024-25. Nawiasem mówiąc, te dwie drużyny zakończyły sezon z 86 i 84 punktami, a żeby grupa pościgowa osiągnęła ten poziom, musiałaby osiągnąć tempo 90 punktów.

Po 10 meczach xG jest lepszym prognostykiem przyszłych wyników niż punkty i obecnie żadna z drużyn na drugim (City – 8,78) i trzecim (Liverpool – 4,86) miejscu nie może się równać z liderami ligi. Arsenalowi wystarczy więc utrzymanie obecnych standardów. Pokonanie Sunderlandu sprawi, że wymagania stawiane grupie pościgowej staną się trudniejsze.

Przy tak wysokim bilansie punktowym margines błędu jest znacznie większy. Gdyby Arsenal przegrał dwa kolejne mecze, spadłby z 95 punktów do poniżej 80. Mogą nawet nie być na szczycie tabeli w 12. kolejce. W walce o tytuł w krótkim czasie wiele może pójść nie tak.

Nie dla Sunderlandu. Jeśli chodzi o nich, wiele musi pójść nie tak w wyjątkowo długim okresie, zanim zaryzykują, że ten sezon okaże się rozczarowaniem. Zanim jeszcze piłka padła, Le Bris mówił o drużynie, która „na pewno będzie walczyć”, ale trudne chwile dopiero nadejdą – pięć zwycięstw i trzy remisy w pierwszych dziesięciu meczach ligowych wystarczają na czwarte miejsce. To triumf obrony i organizacji – osiem straconych bramek, lepszy wynik niż tylko Arsenal. Nie jest to jednak całkowicie nie do utrzymania – od początku sezonu 2020/21 tylko 21 drużyn straciło mniej bramek na mecz niż 1,06 Sunderlandu.

Nic dziwnego, że właściciel Kyril Louis-Dreyfus mówi o podejściu do styczniowego okna transferowego „z myślą o miejscu w pierwszej dziesiątce”. Zapytaj kibica Sunderlandu pod koniec lipca o jego cel punktowy na początku sezonu, a wielu prawdopodobnie postawiłoby na 40 punktów, co jest archetypem gwarantującym utrzymanie. Cóż, są już prawie w połowie drogi. Dwadzieścia dwa punkty w 28 meczach to tempo 30 punktów w całym sezonie.

Z drugiej strony, ci z Was, którzy znają Premier League, wiedzą, że minęło sporo czasu, odkąd można było spaść z 40 punktami na koncie, począwszy od West Hamu, który „był zbyt dobry, by spaść” z 42 punktami. Blackpool i Birmingham City spadły w zapadnię z 39 punktami w sezonie 2010/11, ale od tego czasu próg utrzymania się jeszcze bardziej spadł. Średnia z 14 lat od tamtej pory sugerowałaby, że 34 punkty by wystarczyły.

W latach po pandemii COVID-19 często zdarzało się, że liczba punktów w okolicach 20 punktów mogła trzymać Cię w Premier League jak na drożdżach, ale Sunderland niewątpliwie potrzebowałby chwili wytchnienia. Załóżmy, że 33 punkty to punkt, po którym drużyna może spaść z ligi. Jak nieudolny musiałby być Sunderland, żeby spaść do dolnej trójki? A może to coś więcej niż nieumyślna niekompetencja i wkracza w świat jakiejś błędnej wersji Philadelphia 76ers z ery Procesu?

No cóż, nie do końca. Piętnaście punktów w 28 meczach to nieco poniżej 23 punktów w całym sezonie. Jest 10 drużyn, które nie osiągnęły tego pułapu, w tym dwie poprzednie edycje Sunderlandu. Można sobie wyobrazić, że każda drużyna, która awansowała, mogłaby przez długi czas utrzymywać się na poziomie poniżej 20 punktów lub gorszym, bo, cóż, wiele z nich tak właśnie robiło. Oto Sheffield United, Norwich i Ipswich.

Być może jednak istnieje inny sposób spojrzenia na to. Co by było, gdyby coś się zmieniło w Sunderlandzie i stali się jedną z najgorszych drużyn w historii Premier League do końca sezonu? Załóżmy, że zatrudnili Maxa Bialystocka i Leo Blooma na stanowiska dyrektorów sportowych, posadzili na ławce rezerwowych solidnych weteranów, takich jak Granit Xhaka, Reinildo i znakomity Omar Alderete, i zrobiliby z tego wszystkiego prawdziwą awanturę. Krótko mówiąc, załóżmy, że przegraliby Derby County w sezonie 2007/08, haniebny sezon z 11 punktami, tak słaby, że nawet zeszłoroczne Southampton nie było w stanie ich dogonić.

Gdyby Sunderland zdobywał punkty w tempie Derby przez resztę sezonu, zakończyłby sezon z 26 punktami. Zgadnijcie, gdzie by to ich zaprowadziło w sezonie 2024/25?

Jämfört med några av de andra lagen i den här upplagan av UEFA Champions League är Club Brugge inte nödvändigtvis en slö match, särskilt inte efter att ha tagit sig till åttondelsfinal förra säsongen. En match mot Belgiens näst bästa lag är dock aldrig en som sticker ut på en lång lista över matcher i ligafasen, särskilt inte när ett Lamine Yamal-lett Barcelona är planerat att besöka hamnstaden. Det var ämnat att bli en vanlig bortamatch för Hansi Flicks lag, och det skulle sannolikt inte erbjuda några lärdomar på en dag då andra europeiska jättar teoretiskt sett spelade betydligt mer tävlingsinriktade matcher. Barcelona hade dock lika roligt som Colin Farrells Ray hade i ”In Bruges”, en film som är känd för att fokusera på hur mycket Ray hatar sin påtvingade arbetsresa till staden.

Barcelona var inte riktigt lika miserabla som Ray, billiga fotbollströjor till stor del för att Yamal gör det omöjligt. 18-åringen var återigen stjärnan i sitt lags show, tvingade fram ett självmål och gjorde ytterligare ett mål utöver sin redan imponerande poäng. Hans löpning genom trafiken och skott från snäv vinkel kan vara det ögonblick som är värt att minnas längst under en underhållande dag på Jan Breydel Stadium. Låt det dock vara Flicks Barcelona som ser till att Yamals individuella briljans inte skulle räcka för att ta alla tre poängen på onsdag – gästerna fick istället nöja sig med 3-3, deras sårbarheter helt avslöjade av Club Brugge.

Ett av de utmärkande dragen för Flicks Barcelona är deras orubbliga engagemang för en hög linje, samtidigt som de satsar på att deras anfallsstyrka skulle räcka för att övermanna underskottet i försvaret. Det är inte en irrationell beräkning, men den har sina nackdelar; Det kanske bara är lite förvånande att ett Paris Saint-Germain-lag som saknar sina stjärnor kan öppna den låsningen, men det visar sig att Club Brugge också kan orsaka kaos i Barcelonas backlinje.

Carlos Forbs hade en insats han förmodligen kommer att minnas resten av sitt liv med två mål och en assist mot Barcelona, ​​nästan helt lugn då han bidrog till vart och ett av sitt lags mål. Det fanns en känsla av upprepning när han närmade sig mål – oavsett om Brugge hade bollen eller Barcelona skickade fram numerärer, utsikten att hamna långt ner på prioriteringslistan. Gång på gång behövde Brugge bara ett snabbt litet spel – att hitta utrymmet var lätt, det handlade om att göra små justeringar i stunden. Forbs förvridde kroppen för att ta emot bollen och undvek offsideflaggan när han tog emot en passning och gjorde en löpning innan Nicolo Tresoldi fick chansen att sätta igång den första. Forbs gjorde en löpning som liknade Tresoldis i den andra och gjorde det en sista gång i den tredje, ett exempel på hur övning ger färdighet.

”Jag vill inte prata om min gamla klubb så där, men man måste kalla saker och ting för saker”, sa Thierry Henry i UEFA Champions Leagues efterspel utan att skräda orden. ”Man kan inte fortsätta försvara sig så här.”

Barcelona har gett sina motståndare mycket träning och förändringar det senaste året, samt exempel att hämta inspiration från. Brugge blev det senaste laget att genomföra en beprövad matchplan – 24,8 % bollinnehav och 10 skott var inga problem för Nicky Hayens lag. Barcelona erbjöd den perfekta vägen för att generera 2,06 förväntade mål, nästan lika med deras totala antal på 2,10 förväntade mål på 22 skott. Även på dagar då Barcelona vinner är det en kontraproduktiv strategi som skapar mer nervösa spellägen än vad som behövs.

”Jag kan inte bortse från det faktum att man fortsätter att låta folk springa mot ens mål”, sa Henry. ”Om man är ett lag nu, om man inte gjorde sin noggrannhet så att Barcelona spelar högt och inte gör de sena löpningarna … Sena löpningar. Man kan göra det varje gång! Varför skulle man försätta sig i en situation där man kommer att låta sig lida ensam? Ingen respektlöshet mot vad Brugge gjorde, men man försvarar bollen och man försvarar sitt mål. Man försvarar inte bara bollen när det inte finns någon press på den, och man låter folk springa åt vänster och höger, och sedan har de chanser åt vänster och höger varje gång. Det är egentligen inte något man vill göra. Man ska sudda ut misstag, inte skapa dem själv.”

Spelplanen är bristfällig i sig, men problemen förvärras av Barcelonas personal, som är dåligt rustade för en mycket specifik taktisk strategi. Många fantastiska försvarare kanske inte passar Flicks strategi, men Barcelona har inte en enda försvarare i världsklass, och har varken snabbheten att balansera kraven från ett bollinnehavsorienterat, anfallsinriktat lag eller den starka defensiva skickligheten att stå emot en motståndares snabba attack. Problemet, som alltid, har sina rötter i klubbens ekonomiska misskötsel – när de hittar ett nytt kryphål i LaLigas regler för att spendera pengar, gör de det på anfallare och när det misslyckas, skryter de med en akademi som genererar otroliga offensiva spelare som Yamal. Det finns aldrig riktigt tillräckligt med pengar i Barcelona för att värva en enda världsklassförsvarare, än mindre flera.

Wojciech Szczesny, å andra sidan, må vara en uppgradering av Inaki Pena, FC Barcelona tröja billigt den tidigare pensionerade målvakten erbjuder bara en viss uppsida i mål. Han är lika ansvarig för defensiva brister som Barcelonas backlinje, och VAR kom till hans undsättning sent i matchen mot Brugge och såg till att hemmalaget inte skulle ta alla tre poängen. Så länge Barcelona förblir i ekonomisk ruin – vilket känns som deras verklighet under överskådlig framtid – kanske det inte finns någon uppenbar personallösning på dessa problem.

Det kanske inte är helt hans fel, men problemen är kanske Flicks ensamma att lösa, även om hur villig managern är att ändra sin strategi är en annan historia. Medan managers som Arne Slot, Xabi Alonso, Vincent Kompany och Luis Enrique når framgång med genuin defensiv beslutsamhet, verkar Flick vara deras ideologiska motståndare, kanske inte förvånande för någon som är en generation äldre än de flesta av dem. Han kommer att ha sina skäl – inte bara kan Barcelona komma undan med det oftare än inte, de vann en inhemsk dubbel förra säsongen med exakt samma strategi. Om han gör stora förändringar i sin taktik skulle det komma som en verklig chock, även om det känns mer och mer som en ofullkomlig strategi.

När Ray i ”Bruges” frågar: ”Tycker du att det här är bra?” känns det nästan som att han frågar om Barcelonas ohållbara strategi för att vinna Champions League, men som Brendan Gleesons Ken svarar: ”Ja, det gör jag. Det kallas sightseeing.” Det finns bara en mästare i slutet av säsongen, och även om det är för tidigt att göra en slutgiltig bedömning, kanske det verkligen inte är Barcelonas år. De bjuder på ett mycket mer underhållande spektakel än landmärkena som Ray surar kring under ”In Bruges”, men som en film kan man inte låta bli att se om och om igen. Det finns alltid underhållningsvärde i en Barcelona-match, även om de gör samma misstag gång på gång.